Wychowanie

Wychowanie w pedagogice Marii Montessori

Według Marii Montessori wychowanie to bardzo specyficzny rodzaj „pomocy osobie ludzkiej w osiąganiu przez nią niezależności”, to także „pomoc dawana dziecku od urodzenia w jego psychiczno – duchowym rozwoju”.
Głównym celem wychowania w pedagogice Marii Montessori jest normalizacja czyli stan wewnętrznej równowagi i harmonii. Równowaga ta dotyczy tak integracji wewnętrznej jak i harmonii z całym światem. „Znormalizowane” dziecko wierzy w swoje możliwości, staje się odpowiedzialne za siebie i innych, coraz bardziej uniezależnia się od zewnętrznych wpływów.
Celem wychowania jest także wspieranie spontanicznej i wszechstronnej aktywności dziecka. Jest ona zdaniem Montessori naturalną potrzeba dziecka, a zarazem oznaką i warunkiem rozwoju. Obserwacje wykazują, że dzieci są niestrudzone w swojej aktywności, nie tylko nie boją się wysiłku, ale stale go poszukują i z wytrwałością realizują podjęte działania. Montessori podkreślała, że dziecko od chwili urodzenia musi wykonać „długą i ciężką pracę rozwoju”. „Nikt nie może rosnąć za dziecko, to ono samo buduje siebie i swe człowieczeństwo”
Maria Montessori  uważała, że każde dziecko jest „budowniczym samego siebie”, cały zaś proces budowy powinien odbywać się w interakcji ze środowiskiem dziecka. Dzięki właściwościom „absorbującej psychiki” (czyli okresów szczególnej wrażliwości oraz tzw. polaryzacji uwagi) dziecko świadomie chłonie wrażenia, zdobywa wiedzę wraz z doświadczeniem.
Istotą wychowania jest doprowadzenie dziecka do samodzielności, niezależności od dorosłych, odpowiedzialności za siebie i świat.

„DZIECKO NIE MUSI ROBIĆ CO CHCE, ALE MUSI CHCIEĆ TEGO CO ROBI”

Tak rozumiane wychowanie ma charakter pośredni. Zadaniem osób dorosłych jest organizowanie takiego otoczenia, by wesprzeć indywidualny rozwój dziecka. W otoczeniu mają znajdować się impulsy pobudzające do działania, dające szansę samodzielnego, skoncentrowanego działania, zgodnego z wrażliwymi fazami i aktualnymi potrzebami dziecka.
Przygotowane otoczenie ma więc być pomocą dla dziecka w rozwoju, ma być niejako drogowskazem podejmowanych działań, prowadzących do rozwoju osobowości. Ma być „startem do samodzielnego lotu” w świecie dorosłych.