Praca z dzieckiem nadpobudliwym psychoruchowo

Praca z dzieckiem nadpobudliwym psychoruchowo

Nadpobudliwość psychoruchowa jest postacią zaburzeń równowagi procesów nerwowych. Zdaniem psychopatologów „nadpobudliwość psychoruchowa z deficytem uwagi” jest to rozwojowo nieuzasadniona nieumiejętność skupienia uwagi, impulsywność, nadpobudliwość ruchowa i emocjonalna, przejawiająca się w kłopotach z organizacją pracy i jej ukończeniem.

      Dziecko nadpobudliwe psychoruchowo sprawia wiele kłopotu swoim zachowaniem i postępowaniem, zarówno rodzicom w domu, jak i nauczycielom w przedszkolu. Problem ten zaczyna się ujawniać u dzieci pięcioletnich, przygotowujących się do nauki szkolnej. Trudności rodzinne o charakterze ekonomicznym oraz  trudności organizacyjne: przeludnione grupy przedszkolne,  oraz spędzanie wolnego czasu przed telewizorem czy komputerem, skutkujące brakiem czasu dla dziecka, uniemożliwiają rozładowanie energii u dzieci i łagodzenie objawów ich napięć.

Aby skutecznie zapobiegać lub niwelować nieprawidłowe zachowania bardzo ważna jest współpraca rodziców z nauczycielem. Obie strony winny konsekwentnie realizować wspólny program, którego głównym celem jest do-starczenie dzieciom okazji do przeżycia pozytywnych doświadczeń społecznych korygujących obraz siebie, umożliwienie nabycia umiejętności radzenia sobie z nadpobudliwością oraz stworzenie okazji do odreagowania napięć leżących u podłoża nadpobudliwych zachowań.

Ogromnie ważne w prawidłowym rozwoju dziecka nadpobudliwego jest poprawienie własnej samooceny.

Trzeba mu pomóc odnaleźć dziedzinę w której jest dobre, w której odnosi sukcesy i dobrze sobie radzi. Powinno się uświadomić dziecku, że ono i jego zachowanie to dwie odrębne rzeczy. Nie należy krytykować go, gdyż każda negatywna informacja sprawia, że dziecko gromadzi ją w sobie, wskutek czego następuje, obniżenie jego samooceny,
a w konsekwencji negatywne wyobrażenie o sobie. Gdy dziecko nie może sobie z czymś poradzić, mówimy:

„Wiem że to potrafisz. Udało ci się to zrobić wcześniej.”

Duży wpływ na poprawę samooceny u dziecka, zarówno w przypadku nauczyciela jak i rodzica, ma:

intonacja głosu, okazanie zainteresowania dzieckiem, słuchanie tego co ono mówi.

Jeżeli jako rodzic i nauczyciel nie stosujemy się do tych zaleceń, tracimy kontakt z dzieckiem, którego samoocena staje się coraz niższa.

 

JAK POSTĘPOWAĆ Z DZIECKIEM NADPOBUDLIWYM PSYCHORUCHOWO (wskazania do pracy w domu)

– Dziecko nadpobudliwe psychoruchowo powinno mieć zapewnioną w domu atmosferę spokoju i akceptacji.

-Należy być konsekwentnym w ustalaniu reguł, obowiązków i karceniu.

– Osoba dorosła powinna umieć kontrolować swoje emocje w kontakcie z dzieckiem nadpobudliwym. Nie wolno reagować wybuchowo i gwałtownie.

– Dziecku należy stwarzać poczucie bezpieczeństwa, dać mu do zrozumienia, że jest kochane, ale równocześnie być wobec niego konsekwentnym i wymagającym.

– Wymagania wobec dziecka powinny być jasne i klarowne, aby znało swoje obowiązki i wiedziało jak powinno się zachować w danej sytuacji.

– Obowiązki domowe powinny być dostosowane do jego możliwości. Przejawy chaosu eliminuje się, a dobre wykonanie zadania chwali się, docenia się trud włożony w pracę , nawet gdy efektem jest dzieło mało dokładne.

– Dzienny rozkład zajęć dziecka powinien być uporządkowany. Jasno i wyraźnie powinien określać godzinę wstawania, posiłków, oglądania telewizji, uczenia się itp.

– Należy ograniczyć czas oglądania telewizji, a przede wszystkim wyeliminować programy o treści agresywnej z dużym ładunkiem emocji i szybką akcją.

– Dziecku powinno się wyznaczyć osobny pokój lub część pokoju, jako jego własny teren i miejsce do nauki, przed którym znajduje się czysta ściana bez dodatkowych elementów czy dekoracji.

– Podczas odrabiania przez dziecko lekcji należy wyeliminować wszystkie dodatkowe bodźce, które mogą go rozproszyć, np. wyłącza się radio, chowa zbędne przedmioty z biurka.

– Opiekunowie powinni odnosić się do dziecka z wyrozumiałością i cierpliwością, ponieważ jego zachowanie nie wynika ze złości, ale z nieumiejętności kontrolowania swego zachowania.

– Osoby opiekujące się dzieckiem nadpobudliwym powinny nauczyć się odczytywać jego sygnały ostrzegawcze poprzedzające wybuch – aby uniknąć wybuchu należy spokojnie interweniować przez odwrócenie uwagi lub spokojne omówienie konfliktu.

– W sytuacji konfliktowej nie należy zostawiać dziecka zbyt długo w napięciu emocjonalnym, np. odsyłać go do swojego pokoju, odraczać karę do przyjścia rodzica. Rozwiązanie konfliktu powinno nastąpić zaraz po jego zaistnieniu.

– Opiekunowie powinni codziennie poświęcać trochę czasu na rozmowę i wspólną zabawę z dzieckiem.

– Proponowane zabawy w chwilach wolnych to: lepienie, wycinanie, malowanie, układanie klocków.

– Liczbę dzieci biorących udział w zabawie należy ograniczyć do jednego lub dwóch ze względu na duże rozproszenie i pobudliwość.

– Dom jest najlepszym miejscem do zabawy, ponieważ można w nim najlepiej obserwować dziecko i interweniować w każdej chwili.

 

Przygotował  Zespół do Spraw Opieki i Wychowania na podstawie: materiałów internetowych (J. Kostrzewski, H. Spionek).